– Pani Józefo, droga Ziuto, dziękujemy za kawał życia włożony w „Tygodnik”, za teksty, za tak wysoko postawioną poprzeczkę etosowi dziennikarskiemu, za dyskretne i życzliwe towarzyszenie – tak Józefę Hennelową pożegnał zespół redakcyjny „Tygodnika Powszechnego” na stronie internetowej pisma.
Pracę w „Tygodniku Powszechnym” Józefa Hennelowa rozpoczęła w maju 1948 r. jako korektorka. Potem była dziennikarzem, redaktorem, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego – z tej ostatniej funkcji zrezygnowała w 2008 r.
W „TP” publikowała teksty publicystyczne i felietony, które ukazały się w cyklach: „Widziane z domu”, „Z domu i nie tylko”, „Votum separatum”, „Na marginesie”.
Od 1956 należała do Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Działała w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (od 1963) m.in. jako członek zarządu oddziału krakowskiego w latach 1981–1982. Była członkiem Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami „Patronat” (od 1981, m.in. zastępca przewodniczącego w latach 1981–1982), Małopolskiego Towarzystwa Oświatowego (współzałożycielka, od 1984), Ogólnopolskiego Klubu Miłośników Litwy (od 1988), Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa (od 1990, redaktor „Biuletynu SKOZK”). Działała w Fundacji Plus działającej na rzecz domów dziecka.
Józefa Hennelowa przez dwie kadencje w Sejmie
Przez dwie kadencje, w latach 1989-93, Józefa Hennelowa była posłanką, najpierw z listy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, a potem Unii Demokratycznej. Była członkiem założycielem UD, a potem członkiem Unii Wolności.
W Sejmie zasiadała w Komisji Kultury i Środków Przekazu (1990–1993), a wcześniej w Komisji Polityki Społecznej (1989–1990), pełniła funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o ochronie prawnej dziecka poczętego.
Jest autorką: szkicu biograficznego o Juliuszu Osterwie (wspólnie z Jerzym Szaniawskim) oraz książek: „Kim jest dla mnie Jezus Chrystus”, „…i nachylił się dzień” (omówienie ankiety „TP” i Znaku), „Powołanie i przygoda: rodzice i wychowawcy o sobie” (omówienie ankiety „TP”), „Obecność”, „Nasze sprawy rodzinne” (z Markiem Skwarnickim, 1990), „Votum separatum: publicystyka 1982-1999” (2001), „Bo jestem z Wilna” (wywiad-rzeka Romana Graczyka z Józefą Hennelową, 2001), „Niedowiarstwo moje. Refleksje religijne” (2002), „Otwarty, bo powszechny. O kościele, który może boleć” (2012).
Została odznaczona m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową Województwa Małopolskiego – Krzyżem Małopolski i Orderem św. Grzegorza Wielkiego.
Podczas spotkania w 2015 roku z okazji 90. urodzin Józefy Hennelowej w Klubie Inteligencji Katolickiej, prezes wydawnictwa Znak Henryk Woźniakowski mówił, że właśnie dzięki niej „Tygodnik Powszechny”, wydawnictwo i miesięcznik „Znak”, KIK oraz kluby Tygodnika starają się „wciąż pełnić misję i tworzyć forum rzetelnej dyskusji” i być „żywą częścią Kościoła”.
Sama jubilatka podczas dyskusji o mediach mówiła wówczas, że dziennikarze powinni mieć poczucie, że „słowo jest sprawą ważną, precyzyjną i istotną”. „Właśnie w słowie kryje się wyzwanie i odpowiedzialność” – powiedziała. „Chronienie się przed spadkiem odpowiedzialności za słowo jest absolutnie kwestią życia i śmierci tego zawodu” – podkreśliła.