Urodził się 21 września 1924 roku w Chorzowie. Był synem Stefana – urzędnika polsko-francuskiej spółki węglowej Skarboferm i Heleny ze Sroków. Przed wojną ukończył trzy klasy Gimnazjum Państwowego nr 868 im. św. Stanisława Kostki w Chorzowie.
W listopadzie 1939 roku został wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, skąd zbiegł w kwietniu 1940 roku. W latach 1940-1945 pracował w chorzowskich hurtowniach spożywczych Torope oraz ES-Ha-Ge jako tragarz, konwojent i szofer. 5 stycznia 1945 roku został wcielony do niemieckiego lotnictwa i wysłany na front do Holandii, a następnie do Niemiec. Od początku 1945 roku do marca 1946 roku przebywał w brytyjskich obozach jenieckich w Belgii – najpierw w Hulpe, a później w Vilvoorde. Jako pisarz kompanijny współpracował z Polską Misją Wojskową w organizowaniu repatriacji do kraju.
Maturę zdał po wojnie w Liceum im. Adama Mickiewicza w Katowicach. Następnie ukończył jednoroczny kurs dziennikarski przy Związku Zawodowym Dziennikarzy w Warszawie. Ukończył także, w ramach grupy dziennikarskiej, dwuletnią szkołę przy KC PZPR, a następnie studiując w latach 1965-1970, Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Katowicach.
Współpracę z „Trybuną Robotniczą” w Katowicach rozpoczął w kwietniu 1946 roku. Początkowo pisał dla tego dziennika korespondencje z Chorzowa, a od 23 maja 1946 roku pracował już jako etatowy redaktor mutacji, a następnie kierownik działu technicznego i kierownik redakcji nocnej. W latach 1951 – 1954 był instruktorem Wydziału Prasy, Radia i Wydawnictw KC PZPR i jednocześnie wykładowcą na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego oraz w Ośrodku Szkolenia Dziennikarzy. Funkcję redaktora naczelnego „Trybuny Robotniczej” pełnił od 1 września 1954 roku do 8 stycznia 1966 roku. W tym okresie podniósł jednorazowy nakład dziennika z 350 tysięcy do jednego miliona, utrwalając pozycję „Trybuny Robotniczej” jako największego i najbardziej dochodowego dziennika regionalnego w Polsce. Znaczącym osiągnięciem Włodzimierza Janiurka było także utworzenie Magazynu Niedzielnego „Trybuny Robotniczej”.
W latach 1946 – 1951 Włodzimierz Janiurek był członkiem Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, od 1951 do 1982 roku – Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w latach tych przez jedną kadencję pełnił funkcję prezesa Śląskiego Oddziału SDP. Od 1982 roku był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
W latach 1957 – 1969 był, z ramienia PZPR, posłem na Sejm PRL II, III i IV kadencji.
W latach 1966 – 1971 był ambasadorem w Czechosłowacji i w Meksyku. Po zakończeniu misji dyplomatycznej od 9 marca 1971 roku do 24 sierpnia 1980 roku był podsekretarzem stanu w Urzędzie Rady Ministrów i pierwszym w powojennej Polsce rzecznikiem prasowym rządu.
W roku 1958, razem z Wilhelmem Szewczykiem napisał rzecz „O Śląsku i Ślązakach”. Potem napisał kolejną „Dzień dobry Nusantaro” oraz zbiór reportaży i listów z podróży po Morzu Śródziemnym „Ucieczka z klepsydry”. Wspólnie z Jeremim Gliszczyńskim wydał album „Suita Śląska”. W 1991 roku opublikował wspomnienia „Nie wołać mnie z powrotem”. Ta książka, jak sam o niej mówił, miała być jego osobistym przyczynkiem do „biografii” rodzinnego Śląska.
W uznaniu wieloletniej pracy Włodzimierz Janiurek został wyróżniony i odznaczony: Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 10-lecia Polski Ludowej, Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Odznaką Honorową „Zasłużony Działacz Kultury”.
– Czterdzieści cztery lata działałem w PPR i PZPR, pamiętając o tym, co powiedział Stary Tygrys Clemenceau, że kto w młodości nie był socjalistą, ten na starość będzie łajdakiem – napisał na kartach swego pamiętnika. – Wytrwałem w tej wierze do końca. Dziś mam co wspominać.
Redaktor Włodzimierz Janiurek zmarł w Łodzi, 22 lipca 2011 roku. Pochowany został w Katowicach na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza.