Urodził się 28 września 1936 roku w Warszawie. Był młodszym synem Romana – oficera Legionów Polskich, 1 Pułku Piechoty i 1 Pułku Ułanów, kapitana Wojska Polskiego, powstańca śląskiego, obrońcy Warszawy we wrześniu 1939 roku i Heleny z domu Zdybkiewicz.
Z dyplomem mgr. filologii polskiej ukończył Wydział Filologii Polskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu.
Z mediami związał się w 1954 roku w Rozgłośni Polskiego Radia w Opolu, był w niej przez dwa lata pracownikiem ryczałtowym. Po uzyskaniu etatu redaktora, przepracował na tym stanowisku do 1963 roku, po czym przeniósł się do Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach, gdzie począwszy od 1 grudnia 1963 roku – 15 kwietnia 1983 roku pracował jako publicysta, kierownik działu i komentator. Wtedy też w latach 1975 – 1978, w niepełnym wymiarze godzin, jako starszy wykładowca, pracował w Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. W kolejnych latach, od 1983 do 1990 roku był kierownikiem działu społecznego w redakcji „Tak i Nie” w Katowicach, a następnie do przejścia na rentę w 1994 roku, ponownie w Rozgłośni Polskiego Radia w Katowicach.
Był dziennikarzem wszechstronnym, przede wszystkim jednak rasowym reporterem. Jego liczne reportaże radiowe, emitowane także na antenie ogólnopolskiej, a następnie publikowane w zbiorach książkowych, m.in. w pierwszej antologii reportażu radiowego „Odnaleźć siebie”, wydanej przez Wydawnictwa Radia i Telewizji w 1979 roku. W publicystyce, w macierzystej „Tak i Nie”, ale i w tygodnikach takich, jak: „Panorama” śląska, „Kultura” czy „Przekrój”, w miesięcznikach: „Odrze”, „Śląsku”, czy „Kontrastach”, w której posługiwał się także pseudonimem: Wacław Woynicz, dawał wyraz swoim poglądom i przemyśleniom. Jego artykuły i reportaże nagradzane były w konkursach prasowych m.in. przez redakcję „Żołnierza Polskiego” w 1963 roku, „Życia Partii” w 1979 roku, a także w konkursie „Trybuny Opolskiej” im. Rafała Urbana w 1984 roku.
Wśród wielu dokonań w dorobku Wacława Horoszkiewicza znalazło się III miejsce w niezwykle prestiżowym konkursie im. Juliana Bruna zdobyte wspólnie ze Stanisławem Racławickim, przyznane trzykrotnie nagrody Przewodniczącego Komitetu Radia i Telewizji, I nagroda w konkursie na reportaż radiowy w 1975 roku, 35 innych nagród w ogólnopolskich konkursach radiowych, a także nagroda Prezesa RSW „Prasa – Książka – Ruch” przyznana w 1983 roku.
Pośród licznych dowodów uznania pracy twórczej Wacława Horoszkiewicza, znalazły się wysokie odznaczenia państwowe, jak: Brązowy Krzyż Zasługi, którym uhonorowany został w 1969 roku, Złoty Krzyż Zasługi otrzymany w 1977 roku i Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, którym odznaczony został w 1984 roku oraz wyróżnienia: Srebrna Odznaka „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego” z 1968 roku, Złota Odznaka „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego” z 1974 roku, Zasłużony Działacz FJN z 1975 roku, Honorowy Budowniczy Huty Katowice z 1976 roku, Brązowa Odznaka „Za zasługi dla porządku” z 1977 roku.
Wacław Horoszkiewicz był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich od 1963 roku do 1982 roku, kiedy to w wyniku rozwiązania SDP w 1983 roku wstąpił do Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
Zmarł 8 sierpnia 2000 roku w Katowicach.