Urodził się 12 stycznia 1933 roku w Katowicach. W 1952 roku ukończył katowickie Liceum Sztuk Plastycznych, a w 1965 roku Wydział Przemysłu w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach.
Swoją przygodę z dziennikarstwem zaczynał w 1950 roku jako aplikant w redakcji „Sportu”, jeszcze jako licealista. W latach 1954–1957 pracował jako tłumacz i dziennikarz w „Panoramie” śląskiej, a od 1957 do 1968 roku w „Trybunie Robotniczej”. W latach 1968–1970 porzucił dziennikarstwo i zatrudnił się jako marynarz na statkach Polskiej Żeglugi Morskiej. Do zawodu powrócił w 1971 roku; został wtedy zastępcą redaktora naczelnego tygodnika „Panorama”. W latach 1959–1961 oraz 1964–1982 był członkiem PZPR, pełniąc m.in. funkcję sekretarza Podstawowej Organizacji Partyjnej w redakcji „Panoramy”.
W styczniu 1982 roku został zwolniony z pracy w wyniku weryfikacji dziennikarzy; jednocześnie pozbawiono go możliwości pracy w zawodzie. W latach 1985–1987 był zatrudniony na pół etatu w Ośrodku Postępu Technicznego. W 1983 roku związał się z opozycją antykomunistyczną, współpracując z Archiwum Solidarności pod pseudonimem „Jerzy Fajerant”. W tych latach ukazały się w drugim obiegu dwie jego publikacje na temat strajków w KWK Ziemowit pt. „Co powiedzą nasze dzieci”, wydane przez Wydawnictwo Most w 1986 roku oraz o wydarzeniach w KWK „Wujek” pt. „Użyto broni”, wydane przez Bibliotekę Obserwatora Podziemnego w 1988 roku. Publikacje te zostały nagrodzone konspiracyjnymi nagrodami za Książkę Roku Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich im. Szymona Konarskiego oraz Fundacji Polcul.
W latach 1986 – 1987 był współredaktorem drugoobiegowego, solidarnościowego „Robotnika Polskiego”. Z początkiem lat 90. XX wieku, przez trzy miesiące współtworzył również katowicki oddział „Gazety Wyborczej”.
W 1990 roku powrócił do pracy dziennikarskiej jako redaktor naczelny „Trybuny Śląskiej” (1990–1992). Powołany na to stanowisko przez Komisję Likwidacyjną, zmienił nazwę tytułu, z obciążonego negatywnymi konotacjami „Trybuny Robotniczej” na „Trybunę Śląską” po czym przez 18 miesięcy zmagał się z członkami Komisji Likwidacyjnej. Nie wyrażając zgody na proponowany przez nich wariant prywatyzacji dziennika, złożył rezygnację. W latach 1992 – 1994 był redaktorem naczelnym tyskiego tygodnika „Echo”, a od 1995 roku – redaktorem miesięcznika „Gospodarka Śląska”, w którym pracował do przejścia na emeryturę w 1998 roku.
Stale współpracował z dziennikiem „Rzeczpospolita”, dla którego pisał relacje z procesu milicjantów i zomowców oskarżonych o strzelanie w czasie pacyfikacji „Wujka”.
Przez ostatnie dwa lata był zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Przemysł śląski”, pisma, ukazującego się od połowy 1998 roku; był jednym z twórców koncepcji tego miesięcznika .
Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich od 1963 roku; w 1980 roku na Nadzwyczajnym Zjeździe SDP wybrany został do Rady SDP. W latach 1989 – 1990 był prezesem Zarządu Oddziału SDP w Katowicach, zaś w latach 1990–2000 członkiem Zarządu Głównego SDP.
Napisał i wydał, oprócz przywołanych wyżej, kilka pozycji książkowych: „Sprawę pana X i inne” (Wydawnictwo Śląsk, 1967) wraz ze Stanisławem Sokołowskim, „Smak morza” (Wydawnictwo Iskry, 1972), „Przepychankę” (NOWa), 1989), „Uparci z Piasta” (2001).
Zmarł 22 lutego 2016 roku w Katowicach.