Urodził się 18 maja 1907 roku w Zdoni, maleńkiej wiosce nieopodal Zakliczyna na Śląsku Cieszyńskim. Jego rodzina miała zaolziańskie korzenie: ojciec – Jerzy Oszelda pochodził z Ropicy. Władysław nie miał roku, gdy zmarła jego matka Zofia z domu Marczyńska, kilka lat później umarł także ojciec. Krewni ojca ściągnęli go do Cieszyna, tu uczył się w szkole handlowej, potem przeniósł się do Warszawy. Miał 21 lat, gdy nawiązał współpracę z krakowską gazetą „Na szerokim świecie” – układał dla niej krzyżówki i rebusy. Wtedy na dobre zaraził się dziennikarstwem. W 1932 roku udało mu się zrealizować marzenie: został studentem warszawskiej Wyższej Szkoły Dziennikarskiej, której dyplom ukończenia otrzymał w 1935 roku.
W 1933 roku został zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Polacy Zagranicą”, a trzy lata później – zastępcą szefa Biura Prasowego Światowego Związku Polaków Zagranicą. W 1937 roku objął stanowisko zastępcy sekretarza generalnego Związku Pisarzy i Publicystów Emigracyjnych. Lata okupacji spędził na Wileńszczyźnie, po czym powrócił do Cieszyna, w którym mieszkał od dwunastego roku życia.
Po wojnie osiadł na stałe na Śląsku Cieszyńskim. Jako dziennikarz i publicysta współpracował z katowicką „Odrą”, „Zaraniem Śląskim”, „Kwartalnikiem Opolskim”. Pracował w „Dzienniku Zachodnim” i Polskiej Agencji Prasowej, od 1961 do 1972 roku współpracował z „Głosem Ziemi Cieszyńskiej”. W okresie PRL współpracował z Radiem Wolna Europa i Jerzym Giedroyciem. Był redaktorem naczelnym pisma „Polacy za granicą”, oraz współtwórcą Światowego Związku Polaków z Zagranicy „Światpol”. Pisał także do polskiej prasy na Zaolziu”, „Zwrotu”, „Głosu Ludu”, „Ogniw”. Przez kilkadziesiąt lat, począwszy od 1961 roku, prowadził cieszyński Klub Propozycji. W 1990 roku brał udział w powołaniu Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. Do końca swych dni redagował pismo „Cieszyński Interklub Społeczny”, rozsyłane do środowisk polonijnych.
Przed wojną był członkiem Syndykatu Dziennikarzy Polskich, po wojnie natomiast: Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
Dorobek Władysława Oszeldy to tysiące artykułów, tomy korespondencji z wybitnymi Polakami, dziesiątki nagród, wyróżnień i odznaczeń. Jego esej opublikowany w „Głosie Ziemi Cieszyńskiej” pt. „Potęga dezinformacji, która miesza w głowach” spotkał się z wielkim zainteresowaniem.
W uznaniu jego pracy Władysław Oszelda odznaczony został Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz wyróżniony: Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego, Złotą Odznaką „Zasłużony w rozwoju województwa katowickiego” w 1964 roku, Złotą Odznaką Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, Złotą Odznaką Ligi Ochrony Przyrody, Odznaką Związku Polaków w Niemczech, Odznaka Związku Polaków w Brazylii, Odznaką Zasłużony Działacz Kultury. W 1988 roku otrzymał Nagrodę im. Karola Miarki.
W 2002 roku, w uznaniu wybitnych zasług w pracy publicystycznej, za osiągnięcia w działalności na rzecz rozwoju współpracy z Polonią Zagraniczną, został odznaczony przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 10 sierpnia 2005 roku w Cieszynie.