Urodził się 21 stycznia 1935 roku w Czeladzi.
W 1957 roku ukończył studia na Wydziale Dziennikarstwa w Uniwersytecie Warszawskim.
Pisał dla „Gońca Górnośląskiego” i „Nowin” rybnickich. W latach 1960 – 1962 roku był publicystą „Rady Robotniczej”, a w latach 1962 – 1967 katowickiego „Wieczoru”; kierownik Oddziału i redaktor mutacji „Sztandaru Młodych” w Katowicach w latach 1967 – 1970, zastępca redaktora naczelnego śląskiej „Panoramy”. W 1974 roku kierownik działu „Trybuny Robotniczej”, rzecznik prasowy Generalnej Dyrekcji Budowy Huty Katowice w latach 1975 – 1981, redaktor naczelny „Gazety Częstochowskiej” w latach 1981 – 1984, a w latach 1984 – 1991 – redaktor naczelny „Wiadomości Zagłębia”. Jego wkład w rozwój prasy lokalnej jest bezsporny, nie sposób go przecenić.
Był dziennikarzem o znaczącym dorobku, autorem wyrazistej publicystyki politycznej i społecznej, polemik w tytułach macierzystych, a także sporadycznie w: „Trybunie Robotniczej”, „Dzienniku Zachodnim”, w „Przekroju”, na antenie Polskiego Radia oraz licznych artykułów interwencyjnych, mających w wielu przypadkach wpływ na decyzje organów rządzących miastem (np. na rzecz układu komunikacyjnego zgodnie z wolą mieszkańców, przydziału mieszkania, zaniechania likwidacji przedszkola). Jeden z cyklów publicystycznych „O prawdziwą władzę rad w Radzie Robotniczej” został przerwany przez cenzurę w 1961 roku
Pisał reportaże, felietony, recenzje ze spektakli teatralnych i wystaw prac artystycznych, eseje, a także reportaże zagraniczne, m.in. „1000 km po Słowacji”, „Skandynawia daleka i bliska”, „Po dwóch stronach Kaukazu”, „Donbas 1987”, „Na tropach pierestrojki”.
Był pasjonatem swojego zawodu i niezapomnianym mentorem dla wielu młodych dziennikarzy, ucząc ich warsztatu i wspierając w rozwijaniu talentu. Z pisaniem nie rozstał się nawet po odejściu z „Wiadomości Zagłębia”, która była jego ostatnią redakcją w dziennikarskiej karierze.
Pisał książki, oddawał się działalności w Towarzystwie Przyjaciół Będzina, którego był współzałożycielem, jego wieloletnim wiceprezesem, a w latach 2002 – 2004 pełnił funkcję prezesa TPB. Był inicjatorem wielu przedsięwzięć Towarzystwa, które wpisało się w niszę kulturową Będzina, miasta, w którym Roman Szenk mieszkał i z którym był emocjonalnie związany, współzałożycielem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Będzińskiego, wiceprzewodniczącym Koła Towarzystwa Opieki nad Oświęcimiem w Sosnowcu.
W okresie swojej działalności w TPB wydał biograficzną książkę „Rewiry Hipokratesa”, poświęconą postaci dr. Tadeusza Kosibowicza, najsłynniejszego lekarza Zagłębia Dąbrowskiego, działacza Towarzystwa Lekarskiego, więźnia hitlerowskich obozów koncentracyjnych Dachau, Sachsenhausen, Majdanka, Gross – Rosen, który pomimo nieludzkich warunków pozostał wierny złożonej przed laty przysiędze Hipokratesa. Książka Romana Szenka zadedykowana Zofii Rydel – córce dr. Kosibowicza znalazła się w Centrum Studiów Hebrajskich i Żydowskich w Oxfordzie.
Był też Roman Szenk autorem jubileuszowych opracowań monograficznych na 15 i 20-lecie Towarzystwa Przyjaciół Będzina.
W monografii „Czeladź”, wydanej w 1987 roku, szczegółowo opisał zarówno historię miasta, jak i czasy współczesne. W drugiej zatytułowanej „Państwowa Szkoła Muzyczna I Stopnia im. Fryderyka Chopina w Będzinie 1945 – 1995”, zilustrował dzieje tej będzińskiej szkoły.
Od 1960 do 1982 roku należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a od roku 1982 do Stowarzyszenia Dziennikarzy RP.
Uczestnicząc w konkursach dziennikarskich zdobywał wiele znaczących i prestiżowych nagród m.in.: II nagrodę w konkursie SDP na reportaż zagraniczny w popołudniówkach w 1965 roku, I nagrodę w konkursie SDP i TPPR o ZSRR w 1972 roku, I nagrodę Prezesa ZG RSW Prasa – Książka – Ruch za redagowanie „Wiadomości Zagłębia” w 1986 roku. W 1977 roku otrzymał także wyróżnienie Ministra Kultury i Sztuki za tekst w albumie „Narodziny Huty”.
Zmarł 7 września 2016 roku.