Przez długie lata zawodowej aktywności miał ogromny wpływ na życie kulturalne regionu, jako poseł i publicysta, kierownik literacki Opery Śląskiej, założyciel i prezes Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego, inicjator Kongresu Kultury na Górnym Śląsku. To właśnie Tadeusz Kijonka pod koniec lat 80. wywołał dyskusję o „krzywdzie śląskiej”, a także o „kolonii wewnętrznej”, podnosząc z trybuny sejmowej, że Śląsk więcej daje całej Polsce niż otrzymuje w zamian. On jest autorem tych określeń. Potem ciągle powtarzał, że Śląsk jest ziemią obolałą.
Życiowym sukcesem zawsze było dla niego powołanie do życia w 1995 roku miesięcznika „Śląsk”. Ale przede wszystkim uważał siebie za poetę. Autor tomów wierszy, m.in.: „Witraże”, „Pod Akropolem”, „Czas zamarły”, „44 sonety brynowskie”, „Słowo w słowo”.
Od dłuższego czasu ciężko chorował, ale mówił o tym z niezwykłym spokojem. – Stałem się stałym gościem onkologii w Gliwicach i nagle się okazało, że są sprawy ważniejsze niż miesięcznik „Śląsk”, organizacje takie czy inne. Natomiast do poezji można wrócić nawet wtedy, jak się jest po kilku operacjach. Mnie ciągle dopisuje pamięć i wrażliwość. Jest więc znów czas Kijonki-poety – zwierzył się rok temu w rozmowie z DZ.
Pochodził z Radlina, ale mieszkał i pracował w Katowicach. Nigdy nie miał wątpliwości, kim jest:
– Jestem Ślązakiem z Radlina i Polakiem ze Śląska. Śląsk jest miejscem podstawowym mojej biografii i życiowych decyzji, z którymi się identyfikuję – zapewniał.
Po śmierci Wilhelma Szewczyka właśnie Tadeusz Kijonka przejął rolę mentora i piewcy Śląska, a także wrażliwego krytyka tutejszego życia kulturalnego. Miejsce po Tadeuszu Kijonce pozostaje puste.
W listopadzie 2016 roku Tadeusz Kijonka obchodził 80. urodziny. Z tej okazji opublikowaliśmy „Alfabet Tadeusza Kijonki”, w którym podjęliśmy niełatwą próbę wyliczenia tego, co było dla Niego najważniejsze.