Urodził się 4 listopada 1908 roku w Niepołomicach. Był synem Franciszka i Marii z domu Śledzowskiej.
Przerwał naukę w gimnazjum w Dębicy, podejmując naukę gry na wiolonczeli w Krakowie. Od 1930 roku zaangażował się, jako instruktor w Powiatowym Komitecie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Katowicach.
Działalność dziennikarską rozpoczął w 1932 roku. Pracował w koncernie „Polonia” w Katowicach, pisywał reportaże sportowe w „Siedmiu groszach”, a także w innych pismach sportowych w Katowicach, w „Kurierze Sportowym” i „Kibicu”. W 1933 roku odbył podróż po Śląsku Opolskim poznając problematykę społeczno-narodową. Od 1936 roku pracował, jako redaktor techniczny i administracyjny w „Kurierze Wieczornym”, wstąpił wówczas do Syndykatu Dziennikarzy RP.
W 1939 roku będąc żołnierzem Robotniczej Brygady Obrony Warszawy uczestniczył w obronie stolicy. Aresztowany w 1940 roku przy przejściu granicy na Węgry, zbiegł z więzienia niemieckiego, by powrócić do pracy w podziemiu. Będąc bliskim współpracownikiem Edmunda Męclewskiego sprawował nadzór nad Małopolską Agencją Prasową, organizował tajne kursy dziennikarskie w Krakowie, redagował pisma konspiracyjne, m.in. „Wiadomości” i „L’Information” (dla jeńców francuskich i belgijskich), współtworzył i aktywnie działał w Zrzeszeniu Dziennikarzy Ziem Zachodnich. Uczestniczył potem w powstaniu warszawskim, jako żołnierz Armii Krajowej ps. „Antoni”, „Górski”, pełniąc funkcję kierownika zespołu redakcyjnego Polskiej Agencji Telegraficznej.
W 1945 roku był jednym z organizatorów prasy na Górnym Śląsku – założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym „Dziennika Zachodniego”. Pełnił tę funkcję od 2 lutego 1945 roku do 31 grudnia 1947 roku. W zredagowaniu pierwszych numerów pod jego kierownictwem uczestniczyli wtedy dziennikarze z przedwojennych gazet i tygodników: Zbigniew Grosser z „Polski Jutrzejszej”, Józef Renik z „Polski Zachodniej” i Bolesław Piątek. Wkrótce do składu dołączyli redaktorzy z katowickiej „Polonii”: August Grodzicki, Kilian Bytomski, Bolesław Surówka, Jan Werner, Ludwik Wieczorek i Marek Reinhold Wydra – ps. „Tomek” oraz Tadeusz Sroka ps. „Walek”, Zdzisław Sierpiński – kapral podchorąży „Marek Świda”, człowiek, który rozpoczął Postanie Warszawskie o 13.50 na Żoliborzu, Stefan Kalbarczyk i Janusz Litwin ps. „Kazimierz” – powstańcy warszawscy i ocalała z tego zrywu – Halina Markiewiczowa, a nieco później: Stefan Kisieliński i Stanisław Mojkowski po wyjściu z offlagu Woldenberg IIC, Bogumił Miklica z „Polski Zachodniej”, Eugeniusz Łomozik z „IKC”, Jan Smotrycki z „Kuriera Warszawskiego”. „Dziennik Zachodni” skupił również lub wciągnął do współpracy niemal wszystkich pozostałych przy życiu dziennikarzy polskich z ziem zachodnich – Jana Edmunda Osmańczyka z powiatu strzelińskiego, wywodzącego się z XIX-wiecznego „Katolika” seniora dziennikarstwa polskiego na Śląsku – Franciszka Rudę z Pyskowic, Franciszka Godulę z Raciborza także mianowanego przez Związek Dziennikarzy w Katowicach – seniorem dziennikarstwa Górnego Śląska, byłego redaktora naczelnego opolskich „Nowin Codziennych” – Jana Łangowskiego z ziemi złotowskiej i Jana Rakoczego z Gliwic.
W tamtym okresie Stanisław Ziemba zaangażował się także w działalność w Stronnictwie Demokratycznym, zostając członkiem jego Zarządu Wojewódzkiego w Katowicach.
Po odejściu z „Dziennika” w 1947 roku organizował i tworzył „Sport i Wczasy” – pismo wydawane przez Spółdzielnię Wydawniczo-Oświatową „Czytelnik”; od 16 kwietnia 1947 roku do 27 kwietnia 1950 roku był jego redaktorem naczelnym. Był również w 1950 roku kierownikiem działu reporterskiego i członkiem kolegium „Trybuny Robotniczej”, a od 1955 roku kierownikiem działu krajowego i sekretarzem redakcji; pełnił ponadto obowiązki redaktora naczelnego „Panoramy” śląskiej oraz wszedł w skład redakcji „Zarania Śląskiego”. W 1960 roku przeniósł się do Warszawy i stanął na czele zespołu redakcyjnego pisma „Tygodnik Polski”, współpracując równocześnie z wieloma innymi pismami stołecznymi. W latach 1960-1961 redagował „Rocznik Ziem Zachodnich i Północnych”.
Posiadał wysokie odznaczenia państwowe, Złotym Krzyżem Zasługi odznaczono go w 1946 roku. Został także uhonorowany najbardziej prestiżową nagrodą dziennikarską im. Bolesława Prusa.
Był autorem licznych prac publicystycznych i książek. Napisał: „Od Katowic do Stalinogrodu”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1953, „Czasy przełomu: wspomnienia dziennikarza z lat 1944-1946”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1975, „Kazimierz Nowak, Stronnictwo Demokratyczne i jego działacze w pierwszym okresie po wyzwoleniu”, „Zeszyty Historyczno-Polityczne SD”, nr 4 (39), 1983, s. 37–53., a także ,,Śladami dwóch desek” – książkę o historii narciarstwa.
Zmarł 25 kwietnia 1972 roku w Warszawie.