Stowarzyszenie Dziennikarzy RP w Katowicach

Sąd Najwyższy uznał, że za komentarze obrażające Romana Giertycha publikowane w serwisie Fakt.pl odpowiada Ringier Axel Springer Polska, wydawca tego serwisu.

W 2011 roku Fakt.pl (obecnie Fakt24.pl) zamieścił tekst pt. “Giertych chce odebrania immunitetu Kaczyńskiemu”. Pod artykułem pojawiły się komentarze internautów obrażające Romana Giertycha, byłego polityka, wtedy już prowadzącego swoją praktykę adwokacką. Giertych uznał, że komentarze godzą w jego dobra osobiste i pozwał wydawcę serwisu. Żądał usunięcia obrażających go komentarzy, opublikowania przeprosin i 8 tys. zł zadośćuczynienia.

Sąd Apelacyjny w Warszawie dwukrotnie rozpatrywał sprawę i w 2015 roku oddalił w całości apelację Giertycha. W wyroku sąd zaznaczył, że wydawca nie musi przepraszać, gdyż nie ma dowodów, iż wiedział o obraźliwych wpisach przed otrzymaniem powództwa.

Roman Giertych odwołał się do Sądu Najwyższego, a ten uchylił wyrok sądu apelacyjnego z 2015 roku. Sąd Najwyższy stwierdził w uzasadnieniu, że serwis internetowy prowadzący działalność komercyjną jest odpowiedzialny za naruszenia dóbr osobistych zawarte w komentarzach pod artykułami (nie dotyczy to serwisów społecznościowych, prywatnych i niekomercyjnych). Sąd zwrócił też uwagę, że to wydawca serwisu musi udowodnić, że nie wiedział o obraźliwym wpisie. Sąd Najwyższy skierował do ponownego rozpatrzenia przez sąd apelacyjny sprawę kwoty zadośćuczynienia i zakres przeprosin, które ma zamieścić RASP.

- To zasadnicza i przełomowa zmiana. Na ten wyrok mogą się powoływać teraz wszystkie sądy w Polsce orzekające o podobnych sprawach – komentuje Roman Giertych.

Na prośbę Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka kancelaria Wardyński i Wspólnicy będzie udzielać bezpłatnej pomocy prawnej dziennikarzom Polskiego Radia. – Odsuwanie od anteny lub zwalnianie dziennikarzy pracujących w mediach publicznych na podstawie niejasnych przyczyn stanowi niedopuszczalną praktykę w demokratycznym społeczeństwie, która zagraża wolności słowa – ocenia HFPC.

W bieżącym tygodniu z Polskiego Radia zwolnieni zostali czołowi działacze Związku Zawodowego Dziennikarzy i Pracowników Programu III i II Polskiego Radia. W poniedziałek dyscyplinarnie pożegnano się z szefem związku Pawłem Sołtysem, a w środę z wiceprzewodniczącym Marcinem Majchrowskim i sekretarzem Wojciechem Doroszem. Uzasadnienie we wszystkich przypadkach było analogiczne – dziennikarzom zarzucono m.in. “wywieranie presji psychicznej” na zarząd, “stosowanie czarnego piar’u” oraz “destabilizacje pracy Zarządu PRSA oraz samej Spółki poprzez publiczne nękanie Zarządu” m. in. “żądaniami przystąpienia do mediacji”.

Helsińska Fundacja Praw Człowieka poinformował, że już po zwolnieniu Sołtysa zdecydowała się udzielić wsparcia dziennikarzom Polskiego Radia. Na jej prośbę Kancelaria Wardyński i Wspólnicy będzie im udzielać bezpłatnie pomocy prawnej. Kancelaria zapowiedziała już, że złoży do sądu odwołanie w sprawie zwolnienia, jej zdaniem uzasadnienie wypowiedzenia jest lakoniczne i ogólnikowe.

W komunikacie HFPC podkreśla, że “odsuwanie od anteny lub zwalnianie dziennikarzy pracujących w mediach publicznych na podstawie niejasnych przyczyn stanowi niedopuszczalną praktykę w demokratycznym społeczeństwie, która zagraża wolności słowa. Media publiczne, ze względu na swoją szczególną misję, powinny prowadzić politykę kadrową w oparciu o względy merytoryczne, a nie polityczne czy światopoglądowe”.

Fundacja powołuje się przy tym na orzeczenie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w często przywoływanej w takim kontekście sprawie Manole przeciwko Mołdawii sprzed kilku lat. ETPC orzekł wtedy, że dla realizowania misji dziennikarskiej istotne znaczenie mają warunki wykonywania zawodu przez dziennikarzy, a władze mediów publicznych mają obowiązek zagwarantować swoim pracownikom możliwość wykonywania pracy bez nacisków oraz wpływania na treści przez nich przekazywane.

Ponadto HFPC zaznacza, że dziennikarze powinni mieć prawo wypowiadać się i krytykować zaobserwowane nieprawidłowości w funkcjonowaniu mediów publicznych, w których są zatrudnieni. Taki pogląd wyraził Europejski Trybunał Praw Człowieka m.in. w sprawie Wojtas Kaleta przeciwko Polsce, wskazując, że “obowiązek lojalności pracowników wobec pracodawcy nie może mieć jednakowej mocy wiążącej w odniesieniu do dziennikarzy, ponieważ istotą zawodu jest przekazywanie informacji i opinii. Dziennikarze mają prawo, a nawet obowiązek komentowania spraw o znaczeniu publicznym, w tym także tych odnoszących się do organizacji pracy czy funkcjonowania mediów  realizujących misję publiczną”.

Zwolnienie Pawła Sołtysa we wtorek skrytykowała Dorota Gardias, przewodnicząca Forum Związków Zawodowych. W liście do prezes Polskiego Radia Barbary Stanisławczyk-Żyły oceniła m.in.: “Zwolnić kogoś z pracy, a w szczególności związkowca za to, że żądał przystąpienia do mediacji jest czymś szalenie karygodnym”. Stanisławczyk-Żyła w odpowiedzi stwierdziła, że Paweł Sołtys w ostatnim okresie wykroczył daleko poza kompetencje działacza związku zawodowego oraz działał na szkodę Polskiego Radia, co stanowi ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych.

Z “Rzeczpospolitej” (Gremi Media) odchodzą odpowiedzialni za dział Opinie i weekendowe wydanie “Plus Minus” dziennikarze Dominik Zdort, Beata Zubowicz, Wojciech Stanisławski i Filip Memches. Wszyscy złożyli wymówienia.

Dominik Zdort

Portal Wirtualnemedia.pl potwierdził informację o odejściu z “Rzeczpospolitej” Zdorta, Zubowicz, Stanisławskiego i Memchesa, którą jako pierwszy podał serwis wPolityce.pl.

- Dzisiaj wraz z całym zespołem działu Opinie i “Plusa Minusa” złożyliśmy wypowiedzenia, skutkują one naszym faktycznym odejściem z “Rzeczpospolitej” za trzy miesiące – powiedział nam Dominik Zdort. Nie chciał natomiast mówić o przyczynach tej decyzji.

Z redaktorem naczelnym “Rzeczpospolitej” Bogusławem Chrabotą nie udało nam się na razie skontaktować.

Dominik Zdort jest związany z “Rzeczpospolitą” od 1993 roku, z przerwą w latach 2003-2006. Od pięciu lat jest szefem działu Opinie i “Plusa Minusa”, weekendowego wydania “Rz”, które od ponad dwóch lat ukazuje się w nowej, w pełni magazynowej wersji.

Według nieoficjalnych informacji odejście redaktorów Opinii i “Plusa Minusa” jest związane z tym, że “Rzeczpospolita” w środę po 16 latach zakończyła współpracę z rysownikiem satyrycznym Andrzejem Krauze.

We wrześniu z “Rzeczpospolitej” do Grupy Onet odeszli dziennikarze polityczni Andrzej Gajcy i Andrzej Stankiewicz, a wiosną br. – Bartosz Węglarczyk. W październiku współpracę z “Rz” zaczęła Zuzanna Dąbrowska, wicenaczelnym dziennika został Andrzej Stec, a naczelnym serwisu internetowego Rp.pl – Cezary Szymanek.

Bogumiła Berdychowska i Myrosław Marynowycz zostali laureatami kolejnej edycji nagrody im. Jerzego Giedroycia, przyznawanej przez dziennik “Rzeczpospolita”.

Laureaci XVI edycji Nagrody "Rzeczpospolitej" im. Jerzego Giedroycia

Laureaci nagrody im. Jerzego Giedroycia zostali ogłoszeni w czasie uroczystej gali w Pałacu Rzeczypospolitej przy Placu Krasińskich w Warszawie. Zwycięzcy otrzymali medal z wizerunkiem patrona i grawerowanym napisem “W imię polskiej racji stanu” oraz pamiątkowy dyplom.

Tegoroczni laureaci zostali nagrodzeni “za trudną i konsekwentną działalność na rzecz współpracy polsko-ukraińskiej oraz za wysiłek, dobrą wolę i cierpliwość w budowaniu przyjaznego klimatu dla solidarności narodów Europy Środkowo-Wschodniej”.

Bogumiła Berdychowska to działaczka i publicystka specjalizująca się w relacjach polsko-ukraińskich. Była członkiem Komisji ds. Mniejszości Narodowych Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie w 1989 r., a także pierwszym dyrektorem Biura ds. Mniejszości Narodowych w Ministerstwie Kultury (1989–1994). Koordynuje program stypendialny “Gaude Polonia” dla artystów z Europy Środkowo-Wschodniej. Jest współautorką książki “Bunt pokolenia: rozmowy z intelektualistami ukraińskimi” (2000), opracowała tom “Jerzy Giedroyc. Emigracja ukraińska. Listy 1950–1982″ (2004), wydała tom szkiców “Ukraina: ludzie i książki” (2006) oraz “Zamiłowanie do spraw beznadziejnych. Ukraina w “Kulturze” 1947-2000″ (2016).

Myrosław Marynowycz to dziennikarz, pedagog, tłumacz. W 1972 r. został usunięty ze studiów na Politechnice Lwowskiej za krytykę ZSSR. W 1976 r. współtworzył ukraińską Grupę Helsińską, za co został skazany na 7 lat łagru i 5 lat zesłania. Założył ukraińskie Amnesty International w 1991 r. Pracował w Instytucie Studiów Wschodnioeuropejskich w Kijowie (1990-93). Od 2008 r. prorektor Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego we Lwowie. Od 2010 r prezes ukraińskiego PEN Clubu. Działa na rzecz porozumienia polsko-ukraińskiego.

Poza laureatami kapituła nagrody nominowała w tym roku białoruskiego filozofa i pisarza Ihara Babkou, twórcę i szefa Kolegium Europy Wschodniej Jana Andrzeja Dąbrowskiego, byłego premiera Ukrainy Arsenija Jaceniuka, dr Wierę Meniok i kierowaną przez nią Fundację “Muzeum i Festiwal Brunona Schulza” z Drohobycza, litewskiego pisarza Pranasa Morkusa, białoruskiego działacza politycznego i społecznego Andreja Sannikau oraz rosyjskie stowarzyszenie Memoriał.

W kapitule przyznającej nagrodę zasiadają: Zygmunt Berdychowski, Czesław Bielecki, Ks. Adam Boniecki, Zbigniew Brzeziński, Bogusław Chrabota (przewodniczący), Krzysztof Czyżewski, Grzegorz Gauden, Zbigniew Gluza, Rūstis Kamuntavičius, Paweł Kowal, Irena Lasota, Jan Malicki, Andrzej Nowak, Adam Eberhardt, Tomasz Pietrasiewicz, Krzysztof Piesiewicz, Agnieszka Romaszewska-Guzy, Wojciech Sikora, Radosław Sikorski, Timothy Snyder, Tomas Venclova i Hanna Wawrowska (sekretarz).

Nagrodę im. Jerzego Giedroycia redakcja “Rzeczpospolitej” ustanowiła w 2001 r., w pierwszą rocznicę śmierci twórcy “Kultury” i Instytutu Literackiego w Paryżu. Wyróżnienie mogą otrzymać osoby lub instytucje, które w swojej działalności kierują się zasadami wyznawanymi przez Jerzego Giedroycia, które cechuje bezinteresowna troska o sprawy publiczne, umacnianie pozycji Polski w Europie oraz kultywowanie dobrych stosunków z narodami Europy Środkowo Wschodniej.

Pierwszym laureatem nagrody był prof. Jan Kłoczowski, twórca Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie. Następnie nagrodzeni zostali: Zbigniew Gluza i Ośrodek Karta (2002), Andrzej Przewoźnik (2003), Marek Karp i Ośrodek Studiów Wschodnich (2004), Natalia Gorbaniewska (2005), Jerzy Pomianowski (2006), Bohdan Osadczuk (2007), Krzysztof Czyżewski (2008), Zygmunt Berdychowski (2009), Agnieszka Romaszewska-Guzy (2010), Tomasz Pietrasiewicz (2011), Andrzej Nowak oraz Timothy Snyder (2012), Jan Malicki (2013), Paweł Kowal (2014) oraz Tomas Venclova i Instytut Wielkiego Księstwa Litewskiego (2015).

Wernisaż prac Romana Kalarusa z jubileuszowego kalendarza Radia Katowice na 2017 rok w radiowej galerii “Na żywo”.

4 grudnia. Tego dnia 90 lat temu, w 1927 roku, dokładnie o godz.10.24 rozległy się na antenie dźwięki uderzenia młotka w hutnicze kowadło. Sygnał ten poprzedził transmisję mszy św. z kościoła katedralnego p.w. św. Piotra i Pawła.

O godz. 13:14 w ówczesnej siedzibie przy ulicy Warszawskiej dokonano uroczystego otwarcia Rozgłośni – Polskiego Radia Spółki Akcyjnej – Oddziału w Katowicach. Głos zabrali: Dyrektor Naczelny Polskiego Radia dr Zygmunt Chamiec, wojewoda śląski dr Michał Grażyński, biskup katowicki Arkadiusz Lisiecki oraz dowódca Dywizji Śląskiej gen. dr Józef Zając.

Tak rozpoczęła się historia naszego radia – jednej z najstarszych stacji radiowych w Europie. Historia barwna, nie pozbawiona dziejowych rozterek, dramatów, ale i radości tworzenia, którą niosły  kolejne pokolenia radiowców. Walka w eterze o polskość, mroczny stalinizm, nadzieje października 1956 roku, pozory sukcesów dekady Gierka, narodziny Solidarności, upokorzenia stanu wojennego i wielka euforia demokratycznego odrodzenia.

Historia przetaczała się, odciskając swoje piętno. Zawsze jednak Katowickie Radio starało się być blisko ludzkich spraw. Z tradycji i myśli mądrych ludzi, którzy tu pracowali, ich talentów czerpiemy dziś naukę. Radio Katowice SA to zespół doświadczonych dziennikarzy, techników, pracowników wielu specjalności. Wyróżnianych, honorowanych, cenionych.

Staramy się sprostać wymogom współczesności. Radio zmienia się z każdym dniem, tak jak zmienia się czas i otoczenie, w którym funkcjonuje. To już nie tylko eter, ale multimedialność przekazu. To co dzieje się na antenie tradycyjnej jest równocześnie transferowane do nowych mediów, zarówno poprzez stronę internetową jaki i poprzez media społecznościowe. Podkreślamy swoją obecność na Facebooku, Twitterze czy You Tube, gdzie stale wzrasta liczba osób obserwujących nasz program. Jest to oferta różnorodna i bogata, rzetelnością i dobrym dziennikarskim warsztatem spełniająca wszystkie wymogi misji radia publicznego.

Radio Katowice SA jest największą regionalną rozgłośnią w kraju z najliczniejszym audytorium. Posiadając 6 nadajników na terenie swojego działania, dociera do ogromnej liczby słuchaczy w całym województwie śląskim. Jesteśmy wszędzie tam, gdzie dzieją się najważniejsze dla regionu sprawy. Niezmiennie budujemy swój autorytet powagą i szacunkiem dla przeszłości, ale i odwagą w podejmowaniu coraz śmielszych wyzwań, które niesie przyszłość.

4 grudnia. Tego dnia 90 lat temu, w 1927 roku, dokładnie o godzinie 10:24 rozległy się na antenie dźwięki uderzenia młotka w hutnicze kowadło. Sygnał ten poprzedził transmisję mszy świętej z kościoła katedralnego p.w. św. Piotra i Pawła. Tak rozpoczęła się historia naszego radia – jednej z najstarszych stacji radiowych w Europie.

Dziś świętowaliśmy 89 urodziny. Najpierw w naszej galerii “Na żywo” odbył się wernisaż prac, które znalazły się w kalendarzu Radia Katowice na 2017 rok. Ich autorem jest prof. Roman Kalarus.

Następnie, w Studiu Koncertowym Radia Katowice, zagrała z zespołem Halina Młynkowa.

Co nas czeka w 2017 roku? Jak będziemy świętować okrągłe 90 urodziny? Na pewno radośnie. Tego życzymy sobie i słuchaczom, bez Was nie byłoby naszego Radia.